بسم الله الرحمن الرحیم

قبل از پاسخ به سوال، لازم است که پول ومال تعریف شود :

پول عبارت است از آن چیزی که در دادوستد ومبادله مورد قبول عموم جامعه باشد معمولا بجز اسکناس ومسکوک وسپرده های دیداری (که بصورت چک قابل انتقال است) سایر انواع دارایی ها را نمی توان پول نامید. اما وظیفه پول، مبادله، واحد شمارش یا سنجش وذخیره ارزش یا ثروت است وانواع گوناگون دارد، پول نقد (اسکناس، مسکوک، پول بانکی (اعتبارات) پول الکترونیک (کارت های اعتباری).

مال:در حقوق به هر چه که قابل تملک ومبادله باشد مال گفته می شود ودر یک دید کلی هر چیزی که به وجه رایج کشور قابل تقویم باشد وارزش اقتصادی داشته باشد مال می باشد ودر یک تقسیم بندی کلی به استناد مفاد11 به بعد قانون مدنی به اموال منقول وغیر منقول تقسیم می گردد.

در فقه اسلامی مال به هرچیزی که دارای مبادلاتی باشد که شامل الف) عین یا مالی که وجود مادی وبا حواس ظاهری قابل درک است. ب) منفعت یا فایده وارزش مصرفی که از موجود خارجی به دست می آید مثل اسکان درمنزل، محصولات باغی و...

ج) کار تولیدی و خدماتی.
حال با توجه به تعریفی که از پول و مال ارائه گردید، پاسخ سوال شما روشن می‌شود؛پول که غالبا به شکل اسکناس و سکه رایج شده ودر واقع بیان گر میزان ارزش ومالیت اشیاء شناخته شده است، در میان عرف مردم مال محسوب می‌شود امابر هر مال، پول اطلاق نمی شود.

احکام معاملات ربوی
با توجه به مبانی ومنابع فقهی وفتوای فقیهان، احکام ربا در پول رایج وطلا ونقره وهر آنچه که اصطلاحا  مثلی (مثلی اموالی است که اشباه ونظایر آن نوعا زیاد وشایع، باشد،مانندحبوبات به عبارت دیگر مثلی اموالی است که عرفا می توان فردی از افراد آنرا جایگزین دیگری نمود) گفته می‌شود، جاری می‌شود اما در اموال قیمی (مالی که خودش مورد نظر است نه جایگزین) جاری نیست.
همچنین با توجه به تعریف پول، اسکناس ومسکوکات از اعتبار برخوردارند ولی میزان اعتبار آنها منوط به ارزش مطالبات است وبا توجه به شرايط اقتصادی و اجتماعی و سیاسی متفاوت می‌گردد ولی این سخن به این معنا نیست که تنها معیار ارزش پول طلا و نقره است، طلا ونقره میزان قرار گرفته چون کمیاب می باشد، شاید یک روز هوا، فضا وآب ملاک ارزش گذاری قرار گیرند.
درنتیجه هم پول و هم طلا و نقره مشمول احکام ربا هستند.

زیارت اربعین اختصاص به خود روز اربعین دارد.

شاید هوشیاری بیشتر بجهت آرامش یافتن جسم باشد، خداوند شب را عامل سکن وآرامش قرار داده و از آنجایی که روح و بدن بر یکدیگر اثر متقابل دارند، هر اندازه بدن آرام باشد، روح انسان فارغ بال تر است وقدرت او بر آزادی عمل از جمله ارتباط با عالم بالاتر ازدنیا، بیشتر است،( کما اینکه تاثیر آزردگی وناراحتی روح بخاطر مسائل مبتلا بر بیماری های جسمی، روشن است) اما این سخن به این معنا نیست که ارتباط روح با بدن عنصری کاملا قطع میشود، قطع کامل تنها مربوط به زمان مرگ است، گرچه علاقه روح با بدن خود برای ساعاتی وحتی چند روزی پابرجا است.

 

 

نگاه به باسن بدون پوشش حرام است با قصد لذت یا بدون قصد، محرم باشدیا نباشد و نیز اگر همراه پوشش باشد وبا قصد لذت نگاه شود، محرم یا نامحرم، حرام است.

عمل به نذر زمانی واجب است که صیغه نذر خوانده شود و جایی برای تغییر وجود ندارد. و اگر چنین نباشد میتوان نیت را عوض کرد.

 

 

تقیه مستحب جایی است که به منظور دور شدن از خطر وگناه ویا جلب محبت مخالف با انگیزه نیل به هدف مشترک محقق میشود مثل تقیه درحج و همراهی با مخالفین در برخی عبادات (نماز)برای تحکیم مبانی اتحاد مسلمانان . اما تقیه واجب جایی است که دفع ضرر بالفعل (فوری) واجب است مثل حفظ جان ویا ضرر مالی ویا حفظ آبرو.

 

 

ارتداد و مسائل مرتبط با آن از موضوعاتی است که مورد نقد و نظر، بسیار واقع شده است، گروهی مجازات مرتدد را همان دانسته اند که دربرخی متون فقهی آمده یعنی اعدام بدون هیچ گونه تفصیل وبدون توجه به انگیزه ارتداد ، اما برخی براین باورند این شدید ترین مجازات اختصاص به کسانی دارد که در شرایط خاص و با انگیزه های غیر علمی از دین دست کشیده وبا هدف ضرب زدن به اصول دینی وتشویش اذهان عمومی به تغییر مذهب روی آورده است، دارد. به نظر اینجانب در موضوع ارتداد باید به مسائلی توجه شود: اسلام به عنوان آخرین دین در بردارنده پایه های اساسی هدایت بشر برای نیل سعادت دنیا وآخرت است.دین اسلام برای ادعای خود، استدلال روشن دارد واز نقد ونظر استقبال می کند، آثار به جا مانده از دانشمندان مسلمان در حوزه های مختلف کلامی، فلسفی،وفقهی وتوجه آنها به پرسش ها در موضوعات گوناگون به حدی است که منجر به تالیف آثار گران سنگ در علوم انسانی شده است.اسلام بر پایه بیان حجت ودلیل شکل گرفته وبر همین اساس تکلیف را متوجه کسانی می داند که حجت بر آنها تمام شده، لذا آدم های بی عقل ویا غافل تکلیف ندارند، وعذاب از آنها برداشته شده زیرا مجازاتشان با عدالت منافات دارد. اتمام حجت برای کسی که متوجه است، مسوولیت آور است و نمی توان ایراد گرفت چرا مجازات چنین انسانی که به یک باور رسیده و احیانا از مبانی به دلایل غیر علمی دست کشیده، غیر انسانی وغیر اخلاقی است. همان گونه که در بخش های قبلی گفتیم حجت و برهان اساس اسلام است واین معنی از سراسر قرآن وروایات زیادی از امامان معصوم علیهم السلام، مشاهده می شود، حال عقل حکم می کند کسانی که به دین بر اساس ایمان و باور عقلانی اعتقاد پیدا کرده ،در صورتی مجاز به تغییر مذهب هستند که از حجت قوی تر برخوردار باشند ، در نتیجه اسلام خروج گاه دارد مشروط به اینکه از حیث برهان و ادله ناکارامدی اسلام واحکام آنرا به اثبات برساند .

روشن است که مصیبت و ابتلاء یک مسئله عمومی وفراگیر است واختصاص به مومن ندارد وآیات متعددی نیز به این معنا دلالت دارند، ازجمله می توان به آیات ذیل اشاره کرد :قلم /17،یونس /30، کهف/7،ملک/2،فجر/15و16، آل عمران /152و154 ؛ البته ابتلاء مومنین به نقص دراموال وجان وفرزند بطور خاص در برخی آیات اشاره شده است تا خداوند متعال بفهماند که چه کسی از جهت ایمان کاملتر وخالصتر است. اما حکمت ابتلاء را می‌توان بطور خلاصه اینگونه پاسخ گفت :انسان بطور طبیعی به دنبال سعادت وکمال زندگی است وشکی نیست که از عوامل اصلی کسب سعادت وشقاوت اعمال وکردار است، آنگاه که در برابر سیر زندگی مانعی پدیدار گردد از دو حال خارج نیست یا انسان در مقابل این مانع با فراست و عقلانیت توام با توکل بر خورد می کند و تلاش می کند از این حوادث تفسیر مثبت ارایه دهد چون خداوند را به عنوان عالم و حکیم مطلق بر هستی قبول دارد ومی داند که هیچ چیز ی بطور غیر ارادی واز روی ناآگاهی و یا جهل ویا اجبار از خدا سرنمی زند، اینگونه آدمیان با ایمان به خداوند وحکمت او، حوادث را عامل بازدارنده وبا سوء ظن به او معنا نمی کنند بلکه بر عکس ایمان آنها همچون موج، صخره‌ها را شکافته و به جلو حرکت می نماید ولی غیر مومنان به هر حادثه ای به دیده شک وسوء ظن به خداوند می نگرند زیرا سوءظن آنها ناشی از عدم معرفت به ذات مقدس خداوند است به این معنا که که هستی از جمله انسان بدون هدف واتفاقی به حرکت درآمده اند ،  ابتلا ءات برای چنین آدمیانی نیز نشان دهنده میزان ایمان وصدق گفتار آنها است وبدیهی است گروه اول از راه یافتگان به سعادت اند وگروه دوم از غیر مومنان اند.پس امتحان آدمی معیار سنجش ایمان است وهرچه  ایمان و یا ادعای آن بیشتر، آزمایش سختر ومصیبت سنگین تر است.