یکی از نیازهای ما در زندگی این است که کسی را پیدا کنیم تا بتوانیم سفره دل مان را پیش او باز کنیم و درون مان را عریان کنیم. دو نفر که عالَم شان یکی نیست، یعنی با هم بیگانه هستند. در صورتی می­توانیم گفتگو کنیم که همدل باشیم و هم­زبانی بعد از همدلی ست.
دکتر امیرعباس علی زمانی که در نشست بیست و چهارم گفتمان دینی سخن می­گفت بیان کرد: عشق یک داستان و دوستی داستانی دیگر است. وی با اشاره به کویر دکتر علی شریعتی به برخی از مقایسه ها و تعاریف شریعتی از عشق و دوستی و تفاوت آنها پرداخت و در ادامه حاضرین را به بخشی از آرای ارسطو در رابطه به دوستی توجه داد و گفت: از نظر ارسطو، دوست در حقیقت خود دیگر آدم است. اولین ویژگی که می خواهید بفهمید کسی شما را دوست دارد یا نه این که چقدر به فکر شماست، باید بفهمید آیا پروا و نگرانی شما را دارد؟ بعد از آن ویژگی صمیمت و سپس اشتراک در فعالیت در یک قلمرو (پروژه یا فعالیت) است.
استاد دانشگاه تهران در ادامه افزود: از دیدگاه ارسطو، دوستی به سه مرحله و درجه تقسیم می شود: 1- دوستی در منفعت: معمولاً انسان ها دوران لذت را گذرانده اند و دنبال کاسبی هستند. 2- دوستی در لذت: زمانش کوتاه است و فقط برای لذت بردن دوستی می کنند. 3- دوستی در فضیلت: فلسفه یعنی دوستی و حقیقت. در دوستی با فضیلت، ارزش های اخلاقی و حقیقت، اساس است. ویژگی های مشترک، دردها، نگاه، ارزش های مشترک و عالم شبیه به هم. این نوع دوستی بسیار نادر است چون اهل فضیلت کم هستند.
علی زمانی سپس گفت: اگر دوست ما، خود دیگر ماست، من خیر خودم را می خواهم پس خیر دوستم را هم می خواهم. اگر من سلامتی خودم را می خواهم سلامتی او را هم می خواهم. دوست آن است که در ظاهر و باطن خیر مشا را بخواهد.
کارشناس برجسته حوزه معنای زندگی در بخشی دیگر از سخنان خود به طرح این سوال که مقصود از صمیمیت چه هست؟ گفت: مبنای صمیمت، اعتماد است. دوستی معنا بخش است و باعث شکوفایی می شود و دوست خوب، به آدم معنا می دهد. وی به حدیثی از امام صادق علیه السلام اشاره کرد و از بیان آن حضرت گفت که : عده ای از دوستان فقط برای بگو بخند و شادی هستند اما عده ای راز دار هستند و در حقیقت اینان مثل طلای ناب هستند.
شایان ذکر است بیست و چهارمین نشست گفتمان دینی در تالار اندیشه موسسه فرهنگی میرداماد برگزار شد.