بسم الله الرحمن الرحیم؛شعر نقش بسیار مهمی در جریان ساختن حادثه و نهضت عاشورا در طول تاریخ داشته است. نکته‏ای که همیشه در ذهن من بودو وهست که شعر می‏تواند به عاشورا یک حیات جدید ببخشد و حادثه ی عاشورا را تازه کند،در فرهنگ ما داریم «کل یوم عاشورا کل ارض کربلا»،چون جنگ بین حق و باطل هیچوقت تعطیل نمی‏شود.شعری یکی از چیزهایی است که می تواند حادثه‏ی عاشورا را برای عموم تبیین کند.
از وقتی که آدم ابوالبشر به این جهان آمد تا به امروز جنگ بین حق و باطل همیشه بوده و هست تا ظهور حضرت ولی عصر(عج)، آن وقت هم نه این است که باطل محو می‏شود،بلکه حاکمیت در اختیار حق قرار می گیرد. چون ظهور حضرت ولی عصر(عج) جلوی اختیار، انتخاب و آزادی بشر را نمی‏گیرد و بشر باز هم آزاد است.اعتقادم این است که شعر ما باید یک همچون جاذبه‏ای داشته باشد.
مرثیه یک بعد حادثه‏ی عاشورا است.روضه خوانی یک بعد حادثه‏ی عاشورا است.امّا بخش کوچک حادثه‏ی عاشوراست. شاید 10 درصد از حادثه‏ی عاشورا مرثیه است، 90 درصد جریان عاشوراتحقق عینی ارزش‏های الهی است. این مهم است ما باید در اشعارمان اول به این بعد توجه کنیم (به آن90 درصد).بسیاری وقت‏ها شعرهایی که گفته می‏شود توجه به آن ده درصد است و از نود درصد غافل شدیم.
وقتی پیامبر می‏فرماید: «ان الحسین مصباح الهدی وسفینه النجاه». حسین چراغ هدایت وکشتی نجات است به خاطر آن ده درصد است یا به خاطر نود درصد. که آن روز از این وجود نورانی متجلی شد.
در سپاه مقابل امام حسین(ع) هر چه تاریکی و ظلمت و قساوت قلب، هر چه پلیدی و زشتی بود بُروز کرد. از این طرف هم هرچه زیبایی و خدایی بود و هرچه رنگ خدایی داشت چه در زمینه‏ی اخلاق و چه در زمینه‏ی رفتار اجتماعی.چون همه‏ی این عالم تجلی اسماء صفات ذات اقدس اله است. همه‏ی اینها به وسیله ی این سپاه 70/80 نفره یا نهایت 130 تا140 نفره آن روز متجلی شد.
تمام هم من این است که شعرای ما، حداقل شعرای استان خودمانرا بکشانم به سمت آن نود درصد. ضمن این که آن ده درصد هم باید باشد و با آن آمیخته شود. چرا؟ چون گریه، احساس، اشک یک جریان و پلی است که فاصله‏ی آدم را با خوبی‏ها کم میکند، یعنی اگر احساس نباشد من بخواهم به سوی یک خوبی حرکت کنم ممکن است یک سال طول بکشد ولی وقتی که گریه و اشک هست، دل می شکند در این ظرف اگر شعرای ما بیایند و آن نود درصد را متجلی کنند،آن موقع است که موثر واقع می شود.
این یعنی یک دنیا عرفان؛ عرفان یعنی همین یعنی این که انسان از خود سفرکند، از قفس نفسانیت و منیت بیرون بیاد؛ همه‏ی تعلقات و زنجیرهایی که به دست و پای انسان بسته شده را دور بریزد و برود به سوی او و آن وقت چه لذتی دارد.خدایا به ما آن لذت را بچشان.
امام زین العابدین (ع) در مناجات خمس عشر می فرماید: إِلَهِيمَنْذَاالَّذِيذَاقَحَلاوَةَمَحَبَّتِكَفَرَامَمِنْكَبَدَلاوَمَنْذَاالَّذِيأَنِسَبِقُرْبِكَفَابْتَغَىعَنْكَحِوَلا خدایا کی هست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و به دنبال چیزهای دیگر برود. این که ما دنبال چیزهای دیگر می‏افتیم، تعلق به دیگر چیزها پیدا می‏کنیم به خاط این است که شیرینی محبت خدا را نچشیدیم.
اگر کسی با قرب به تو انس گرفته باشد هیچ وقت روی خودش را به سوی چیز دیگر بر نمی‏گرداند.
امروز جامعه‏ی ما مکتب و آرمان می‏خواهد، اگر ما الگوهای درست را به او ندهیم به دنبال هنرمندان آمریکایی و اروپایی می‏رود. شعرا مسولیت دارند.
در جلسه‏ای گفتم اگر من ذوق شعری داشتم همه‏ی کارهای خودم را کنار می‏گذاشتم، می‏نشستم و یک دیوانی از خطبه ها و سخنان اباعبدا... می‏سرودم.
صبح عاشورا امام حسین آب نداشتند برای وضو و با تیمم نماز خواندند. طبل جنگ از طرف سپاه مقابل به صدا در آمد؛ امام(ع) از خیمه بیرون آمدند، لشکری حداقل 30 هزار نفری همه آماده برای جنگ، ما یک حادثه‏ی کوچک که پیش می‏آید می‏ترسیم و غش می‏کنیم. امام حسین(ع) ایستاد و با کمال آرامش گفت: اَللّهُمَّاَنْتَثِقَتیفیکُلِّکَرْبٍوَاَنْتَرَجائیفیکُلِّشِدَّةٍ، خدایا تو تکیه‏گاه من در هر غم و غصه‏ای هستی، تو امید منی در هر شدت و سختی.
این جملات را بپرورانید، این صحنه را به تصویر بکشید که چه حالی و چه وضعی بود.شما می‏توانید این کار را بکنید.حالت یک انسان معمولی را نشان دهید و بعد در آن فضا بیاید حِس امام حسین(ع) را، آن توحید حقیقی که جلوه کرد را نشان دهید، یعنی اصلاً این جمعیت 30 هزار نفری مثل این که وجود ندارد.
دل آرام، مطمین، اینها را بپرورانید، در جامعه ی امروز ما خیلی اثر دارد.
اگر شعرای ما قضیه‏ی عاشورا را اینگونه ببینند و اینگونه امام حسین(ع) را معرفی کنند. آن وقت می‏ بینید چطور بی اختیار اشک انسان سرازیر می شود.
اشعار به نحوی باشد که بتواند در نوحه‏ها  هم بیاید. الان شعرهایی که دوستان می گویند در این محفل‏های شعری خوانده می‏شود. در نوحه‏ها نمی‏آید.
این شعری که الان خوانده شد. ای غمت شیرازه‏ی جانم حسین
غم چیز خوبی نیست. اما در معارف قرآنی داریم که سفارش شده که برای چیزهایی که از دست می‏دهیم گرفتار غم نشویم و برای چیزهایی که به دست می‏آوریم خوشحال نشویم.قرآن می فرماید:لِكَيْلَاتَأْسَوْاعَلَىمَافَاتَكُمْوَلَاتَفْرَحُوابِمَاآتَاكُمْ
غم چیزه بدی هست اما این غم حسین(ع) مقدس است، غم محرکی است که در انسان جوشش ایجاد می کند.
ای غمت شیرازه‏ی جانم حسین
در تمام تحرکاتی که پس از حادثه‏ی عاشورا شروع شد، از این غم آغاز شد، قیام توابین، قیام‏های بعدش غم عاشورا بود که این تحرک را در عالم اسلام به وجود آورد و بنیان بنی امیه و بنی عباس را بالاخره زیرورو کرد.
این غم غم خوبی است.
هیچ کس از خود امام حسین(ع) نمی‏تواند بهتر ایشان را معرفی کند. امام حسین(ع) بهترین معرفش بیانات، خطبه‏ها و سخنرانی‏های حضرت است..
از روزی که از مدینه حرکت کرد و به کربلا آمد تا عاشورا و ظهر عاشورا و شهادت ایشان، اگر همین‏ها را در قالب شعر بیاوریم، اما ترجمه نباشد.شاعر یک جمله را پرورش می دهد. با نگاه‏ های متفاوت و قشنگ، حلاجی می‏کند.
به دل می‏نشاند. من اشعار مولوی را اینجوری می بینم.
اشعار حافظ خیلی بلند و والاست است، منتها یک عارف سالک می‏خواهد که آن شعرها را معنا کند. هر کسی هم شعرهای حافظ را نمی فهمد؛ چون نمی‏فهمند می‏گویند شراب خوار بوده، اُف بر آنها باد که حافظ را هم اینجوری شناختند. امام خمینی می گویند: قال العارف الکامل شیرازی؛ عارف کامل شیرازی چنین گفته است.
حافظ از مِی خیلی اسم می‏برد اما کدام مِی را می گوید. چرا اینقدر بزرگان خودمان را کوچک می‏کنیم؟ چرا اینقدر سطح آن‏ها را پایین می‏آوریم؟ افتخارات خودمان را هم اینجوری خراب می‏کنیم.
تحقق عینی همه ابعاد اسلام و همه ارزش‏های اسلام که ما می‏گوییم اگر عاشورا نبود، از اسلام چیزی باقی نمی‏ماند. این است که آن روز آن چیزی که لُب اسلام بود توسط امام حسین(ع) پیاده شد. هم در بعد مهم‏ترین اصل اسلام یعنی، ایمان و توحید تا برسد به مسائل اخلاقی و رفتاری همه چیز در حادثه عاشورا هست. در حالت عادی ممکن است فرد آدم خوبی باشد اما وقتی معرکه و بحران که پیش می‏آید خودش را ببازد. اما می بینیم در آن بحران باز امام حسین(ع) موحد و یکتا پرست و وابسته به حقی است که یک ذره عوض نمی‏شود. سر وقت نماز ظهرش را هم می خواند.
این ها باید جلوه پیدا کند. بخدا جوانان ما اگر یک همچین الگویی را بشناسند دیگر حرف عرفان‏های کاذب را گوش نخواهند کرد. حداقل آنهایی که دل‏شان دل سالمی است.  شما شعرا خیلی مسئولیت دارید بیایید بخش‏های مختلف را تقسیم کنید هر کدام یک گوشه‏ای را بگیرید.
باز این شعری را که خوانده شد: «سیر از خود تا خدا دارد حسین(ع)»
این یعنی یک دنیا عرفان، عرفان یعنی همین یعنی این که انسان از خود سفر کند، از قفس نفسانیت و منیت بیرون بیاید، همه‏ی تعلقات و زنجیرهایی که به دست و پای انسان بسته شده را دور بریزد و به سوی اوبرود و آن وقت چه لذتی دارد. خدایا به ما آن لذت را بچشان.

«والسلام علیکم و رحمه ا... و برکاته»